از دهها سال پیش هر روز در کشورهای غربی دستگاه‌های الکترونیکی بیشماری به همراه اجناس مربوطه مانند نوار و کاست و سی‌دی از دور خارج می‌شوند. اما این "آت و آشغال‌های تمدن مصرفی غرب" به کجا می‌روند؟ به چین!

از اوایل دهه ۱۹۹۰ چین بزرگترین واردکننده‌ی فضولات صنعتی بوده است. چین برای این مواد آشغال پول کمی می‌پردازد و در عوض از آنها مواد خام گرانبهایی بیرون می‌آورد، مانند: مس، آهن، کاغذ و پلاستیک و...

بیش از نیمی از زباله‌های صنعتی جهان به چین می‌رود تا در آنجا به محصول صنعتی تبدیل شود و به صورت کالاهای مصرفی یک بار دیگر به غرب بیاید و سود باز هم بیشتری به اقتصاد چین برساند.

چین تنها در سال گذشته (۲۰۱۶ میلادی) سه میلیارد و ۷۰۰ میلیون دلار ضایعات پلاستیکی از غرب وارد کرده است.

اما زباله‌ای که چین وارد می‌کند، برای کشور تنها سود مالی به بار نمی‌آورد، بلکه خطرات زیست‌محیطی نیز در بر دارد. برای مقابله با همین خطر است که جمهوری خلق به تازگی اعلام کرد که قصد دارد ورود ۲۴ نوع زباله را به کشور ممنوع کند، زیرا به فضای زیست‌بومی چین آسیب می‌زنند.

در کنار مشکلات زیست‌بومی، یک عامل دیگر نیز مقامات چین را نسبت به وارد کردن زباله از کشورهای غربی دچار تردید کرده و آن تولید روزافزون فضولات صنعتی در خود چین است.

در چین روزانه ۵۲۰ هزار تن زباله تولید می‌شود که بیشتر آن سوزانده می‌شود. چین قصد دارد با به کار انداختن دستگاه‌های مدرن و همساز با محیط زیست، روند بازیابی مواد خام در کشور را بهبود بخشد.

با رهنمودهای تازه شی جین‌پینگ، رهبر چین، در جریان کنگره ۱۹ حزب کمونیست، روشن شد که چین قصد دارد گام‌های مهمی در جهت حفاظت از محیط زیست بردارد.

اقدامات چین بی‌تردید صنعت "آشغال‌زایی" غرب را با مشکل جدی روبرو می‌کند. کشورهای صنعتی از یک منبع درآمد محروم می‌شوند و در برابر یک پرسش مهم قرار می‌گیرند: با این همه آشغال چه باید کرد؟